Koca bir boşluk hissediyorum şimdi hayatımda, göğüs kafesimi yutan, paramparça eden bir his kaybolmuyor. Aklımda hep o. Uyurken o. Uyunanıkken o. Çalan şarkıda o. Yoldan geçen adam bile o. Tüm dünya, tüm evren bir tek o.
Nasıl oldu böyle? Aşk bu kadar kolayca çizip atılabilecek bir sey mi?

İnsanlar aşkları için kilometrelerce yol gitmeye razı oluyor. Kimileri ölümü göze alıyor. Kimileri kavuşmak için var olan hayatlarını siliyor, sil baştan yapıyor. Kimileri tek taraflı ama tek bir kıvılcım bekliyor. Bunca aşk narası üstünde bu olanlar ne ? Bile bile birbirimizi kaybetmek niye? Sevmek varken ayrılığı üstümüze yakıştırmak niye ?
Aklım almıyor olanları. Mutlu olmak için mutsuz ediliyoruz çoğumuz. Ama ben kendimi mutluyken düşündüğüm zamanlarda yanımda hep; o oluyor. Bunları neden yazıyorum şuan inan onu bile bilmiyorum.
Bütün bu yaşadıklarım benim, gözyaşları benim, ayrılıklar benim ama o benim değil.

“Ama geçer..
O da geçer, bu da geçer,
Herkes geçer,
Hepsi geçer. Öyle diyorlar..
İyi midir geçmek?
Keşke kalsa bi'seyler.
Birileri sabitlense, bazı duygular yüzüstü bırakıp gitmese.
Geçmese keşke..
Elin kızı, elin oğlu olmasak bir akşamüstü.
Geçmese, bir kerede geçmese.!”

-ALINTI